Titanic

Door Irene Hendriks. De Stentor 24 november 2007

RECENSIE – Wie bij het bezoeken van een musical aan een avond vol vrolijke muziek, zang en dans denkt, kwam bij de jubileumvoorstelling van de Musical- en Operettevereniging Deventer bedrogen uit.

Met een brok in de keel verliet je de zaal; deels door emotie, maar ook door bewondering voor de manier waarop de hele cast het tragische verhaal uitbeeldde.

Het minimalistische, maar zeer functionele decor gaf het publiek de illusie dat het meevoer op de Titanic. Dit werd nog versterkt doordat de spelers vanuit de zaal het podium betraden. Bijzonder waren ook de historische beelden tijdens de ouverture en de dramatische film van de drenkelingen (gespeeld door koorleden en opgenomen in een zwembad) die tijdens de laatste scènes op een groot scherm werden vertoond.

Grote bewondering was er voor Monique Braam die de vele solorollen, waaronder enkele gebaseerd op historische personen, veel diepgang gaf.

Het publiek leefde mee met de tragikomische Alice Bean, de egoïstische Ismay, aan wie je spontaan een hekel kreeg , de gezag uitstralende, maar toch falende kapitein Smith en met de wanhoop van de ontwerper Andrews die uiteindelijk ontdekt wat hij fout had gedaan.

De scène waarin de passagiers naar de reddingsboten moeten, was een dramatisch hoogtepunt.

Muzikaal viel er veel te genieten, hoewel de muziek van Yeston niet altijd even toegankelijk was en dirigent Litjens alle zeilen moest bijzetten om orkest en zangers te leiden. Maar hij slaagde daar in. Ontroerend en fraai gezongen was het duet tussen de stoker en de marconist en dat tussen Kate McGowan en Jim Farrell uit de derde klasse.

Het enige minpuntje in deze productie was toch weer de geluidstechniek: een te laat ingeschakelde microfoon of een geluidsvolume dat soms zo hoog was, dat nuances wegvielen.

Voor deze voorstelling waren geen beroepssolisten aangetrokken en die werden nu niet gemist: de MOD heeft voor deze productie zelf genoeg talent in huis.